Iwanowice to wieś leżąca na terenie Dłubniańskiego Parku Krajobrazowego – w malowniczej Dolinie Dłubni.

Kościół p.w. Świętej Trójcy, wzniesiony na niewysokim wzgórzu, stanowi architektoniczną dominantę krajobrazu wsi.

Parafia w Iwanowicach liczy sobie z górą 700 lat. Erygował ją w 1293 roku biskup krakowski Prokop. O pierwszym iwanowickim kościele w zasadzie nic nie wiadomo. Wiemy natomiast, że druga z kolei, drewniana świątynia, została wybudowana w 1408 roku. W 1551 roku kościół w Iwanowicach został zamieniony na zbór kalwiński przez ówczesnych właścicieli wsi – Dłuskich, którzy spokrewnieni z najwybitniejszymi pionierami ruchu różnowierczego w Małopolsce, szybko przeszli na stronę Reformacji. W owym czasie kościół został ogołocony z wyposażenia.

W pierwszej połowie XVII wieku iwanowicką świątynię odnowiono, a ponowna jej konsekracja nastąpiła w 1624 roku. Jednak dopiero 100 lat później rozpoczęto gruntowniejsze prace remontowe, zainicjowane przez ówczesnego właściciela Iwanowic – księcia Aleksandra Augusta Czartoryskiego oraz sprowadzonego przez niego z Krakowa, księdza Kazimierza Bodurkiewicza, wykładowcę na Uniwersytecie Krakowskim i doktora obojga praw. Działania owe zakończyły się wzniesieniem nowej budowli w 1745 roku, którą 8 czerwca 1749 roku konsekrował biskup krakowski Jędrzej Stanisław Załuski. W owej XVIII-wiecznej postaci, kościół zachował się do dziś.

Legenda o zakładzie

Według lokalnej legendy drzewo na budowę kościoła w Iwanowicach uzyskano w szczególny sposób. Mianowicie dziedzic Niedźwiedzia obiecał ofiarować drzewo z własnego lasu pod warunkiem, że parafianie przetransportują je w ciągu jednej nocy.  Mieszkańcy Iwanowic zmobilizowali się tak bardzo, że niedźwieckiego drzewa starczyło na budowę nie tylko kościoła ale i przytułku dla bezdomnych.